Brood gebruikte sinds zijn zeventiende speed, een middel dat energie geeft, maar tevens voor de afbraak van het lichaam zorgdraagt. Voor de juiste balans dronk hij daarnaast dagelijks zo'n twee liter sterke drank of mierzoete likeur. Doorgaans sliep hij telkens één op de twee nachten. Hét recept om binnen korte tijd het leven te laten. Brood hield het een kleine veertig jaar vol.

Begin vorig jaar raakte Brood zijn kameraad kwijt, zoals hij de dope noemde. Hij kon het pepmiddel injecteren wat hij wilde; het effect was weg. Dus stopte hij ermee. Dat ontaardde in deerniswekkende en mensonterende taferelen, waarbij de zanger-schilder incontinent raakte, epileptische aanvallen kreeg, veel gewicht verloor en tenslotte met een maagbloeding in het ziekenhuis belandde. In een Londense kliniek werd hij een aantal malen ontgiftigd.

Het moet hem toen duidelijk geworden zijn dat hij aan het eind van zijn leven was gekomen. Want ondanks het advies geen alcohol meer te drinken werkte hij nog flinke hoeveelheden naar binnen. In plaats van het opwekkende speed nam hij het verdovende methadon, in combinatie met slaappillen en alle andere medicamenten waarop hij de hand wist te leggen. Enkele tv-interviews lieten een wrak zien dat zich schuifelend voortbewoog en vrijwel onverstaanbaar sprak. ,,Ik ben naar de kloten'', vatte hij het zelf samen.

Brood had een obsessieve manier van drugs gebruiken. In de jaren voor hij beroemd werd met zijn band de Wild Romance was het een tijd lang zijn gewoonte bij apotheken in te breken, willekeurige pillen en poeders mee te nemen, deze op te lossen in water en die oplossing te injecteren. Russisch roulette met een spuit. Het effect liep uiteen van heftige jeuk en ander lichamelijk ongerief, tot de gewenste kick.

De doperomantiek die ook Broods eerste platen 'Street' en 'Shpritsz' domineerde, sprak de jeugd eind jaren zeventig zeer aan. Het jonge poppubliek was in 1978 rijp voor een idool. Dat werd Herman Brood. Zijn band dreef op de muzikaliteit van gitarist Danny Lademacher en de opzwepende kracht van drummer Cees 'Ani' Meerman en bassist Freddie Cavalli. Dit gecombineerd met Broods sprekende, geknepen manier van zingen en staccato pianospel zorgde voor een vorm van rock 'n roll die nog niet eerder was gehoord.
De LP 'Shpritsz' en de single 'Saturdaynight' werden hits in Nederland en lagen van Brazilie¨ tot en met Japan in de platenwinkels. In de zalen waar werd opgetreden deden zich hysterische taferelen voor. Brood leek het te accepteren als iets vanzelfsprekends, een beloning voor jaren ploeteren in bands als Moan, Cuby & the Blizzards en Vitesse. Zijn verwarrende charisma, het ene moment charmant en gevat en het andere moment afwezig en onhandelbaar, trok de aandacht. Ook van degenen die van zijn muziek niets wilden weten.

Brood was een van de eerste Nederlandse entertainers die besefte dat het met muziek alleen vaak niet lukt om aan de top te komen. Het verhaal om de artiest heen is minstens zo belangrijk. En die verhalen waren er genoeg. Als ze er niet waren verzon Brood ze zelf, inclusief in scène gezette foto's van compromitterende situaties. Daar kwam bij dat hij tegen welke journalist dan ook over alles openhartig sprak.

Na een Amerikaanse tournee in de zomer van 1979 ging het snel bergafwaarts met de roem van Brood. Hij was overbelicht geraakt in de media, men was hem zat. Twee jaar later stond hij in kleine cafés te spelen met zijn vernieuwde band. De platen die hij maakte lieten geen diepe indruk achter, hoewel er enkele meer aandacht verdienden dan ze kregen. De tijd van Brood als muzikaal fenomeen was simpelweg voorbij.

Hij verzette de bakens richting de schilderkunst, de poe¨zie en zelfs het theater. Zijn onvoorspelbaarheid en humor maakten hem een gewilde gast in praatprogramma's, playbackshows en quizzen. Hij werd een 'trekpop van het establishment' zoals interviewer Frènk van der Linden hem in de NRC noemde. Brood kon met die term leven. Hij was een wasmiddel en het wasmiddel moest verkocht.
Hoewel het voor zijn inkomen niet meer noodzakelijk was, bleef hij tot het moment dat hij wèrkelijk een drugsprobleem kreeg optreden met de Wild Romance. Hij trok vrijwel altijd volle zalen. Afgezien van het laatste jaar was de inzet van Brood tijdens die talloze optredens enorm. ,,Waar Herman heeft gestaan ligt een plas zweet op de grond'', zei manager Koos van Dijk. En hij had gelijk.

De laatste optredens leek Brood meer te doen om zijn band aan het werk te houden dan omdat hij er zelf zoveel plezier aan beleefde. Er stond een oude man op het podium, die niet langer een relatie met het leven 'onderweg' leek te willen hebben. De cd 'Ciao monkey' die eind 2000 werd gepresenteerd had Broods muzikale rehabilitatie kunnen worden, maar kon door zijn ziekte niet worden gepromoot. Het werd stil rond het fenomeen. Er werden nog een paar pogingen ondernomen hem er lichamelijk weer bovenop te krijgen, maar Brood was van binnen definitief gesloopt. Zijn vrouw Xandra, van wie hij lange tijd gescheiden had geleefd, verzorgde Brood in zijn laatste maanden.
Het rock 'n' roll bestaan, leven aan de zelfkant, seks, tomeloos gebruik van drank en drugs: Herman Brood leefde het leven zoals hij het in zijn teksten bezong. Inclusief de strofe uit zijn lijflied 'Rock & roll junkie': When I do my suicide for you, I hope you miss me too'.


www.zing.demon.nl